Grupa ESPRO - oferuje swoją wiedzę, doświadczenie i zaplecze dla firm sektora budowlanego w zakresie świadczenia usług podwykonawczych w ramach delegowania pracowników na rynku francuskim. Grupa ESPRO jest firmą doradczą ze strukturą we Francji i w Polsce, specjalizującą się w rozwoju polskich firm budowlanych na francuskim rynku publicznym. Nasz zakres działalności obejmuje w szczególności współpracę między firmami polskimi i francuskimi, w tym: doradztwo prawne, podatkowe, obsługę administracyjna oraz negocjacje kontraktów.

Przedsiębiorcy działający w zakresie branży budowlanej, powszechnie korzystają z usług podwykonawców. W przypadku, gdy usługi dotyczą budowy prowadzonej na terenie Polski, kwestia rozliczenia podatku VAT jest jasna. Wątpliwości pojawiają się w sytuacji, gdy przedsiębiorca prowadzi budowę poza granicami kraju. Sposób, w jaki należy rozliczyć usługi podwykonawcy świadczone za granicą na gruncie podatku VAT, wyjaśniamy w poniższym artykule. Jak ustalić miejsce świadczenia usługi? Pierwszą czynnością, którą należy podjąć w celu prawidłowego rozliczenia, jest ustalenie miejsca świadczenia. W tym zakresie trzeba sięgnąć do treści art. 28e ustawy VAT, który podaje, że miejscem świadczenia usług związanych z nieruchomościami, w tym usług świadczonych przez rzeczoznawców, pośredników w obrocie nieruchomościami, usług zakwaterowania w hotelach lub obiektach o podobnej funkcji, takich jak ośrodki wczasowe lub miejsca przeznaczone do użytku jako kempingi, użytkowania i używania nieruchomości oraz usług przygotowywania i koordynowania prac budowlanych, takich jak usługi architektów i nadzoru budowlanego, jest miejsce położenia nieruchomości. W świetle powyższego przepisy usługa budowlana wykonywana za granicą, nie jest opodatkowana w Polsce, lecz w kraju miejsca położenia nieruchomości. W przypadku, gdy usługa jest świadczona na rzecz zagranicznego przedsiębiorcy, to on, na zasadzie odwrotnego obciążenia, przejmuje obowiązek rozliczenia podatku należnego od takiej transakcji. Przykład 1. Polska firma budowlana świadczy usługę budowy centrum handlowego w Berlinie. W takiej sytuacji usługa ta jest opodatkowana w Niemczech. Z uwagi na fakt, iż usługa jest świadczona na rzecz podatnika z Niemiec, to on jako usługobiorca bierze na siebie obowiązek rozliczenia podatku należnego. W powyższym przypadku polski przedsiębiorca nie ma obowiązku rejestrowania się w Niemczech dla celów tamtejszego podatku VAT, ponieważ obowiązek podatkowy przejmuje usługobiorca. Polski podatnik będzie natomiast zobowiązany do rozliczenia i rejestracji dla celów zagranicznego podatku VAT w sytuacji, w której obowiązek rozliczenia podatku nie będzie mógł być przerzucony na nabywcę w ramach odwrotnego obciążenia. Przykład 2. Polska firma budowlana świadczy usługę budowy domu dla klienta z Czech. W takim przypadku usługa jest opodatkowana w kraju położenia nieruchomości, a więc w Czechach. Klient z Czech nie jest jednak podatnikiem podatku VAT co powoduje, że nie przejmie on na siebie obowiązku rozliczenia podatku należnego od takiej usługi. W rezultacie polska firma ma obowiązek zarejestrowania się do celów czeskiego podatku VAT oraz rozliczenia podatku od tej usługi wg. tamtejszych przepisów podatkowych. Usługi podwykonawcy świadczone za granicą Kolejnym przypadkiem obligującym do rejestracji dla celów zagranicznego podatku VAT, jest wykorzystywanie usług podwykonawców. Analizując całą sytuację należy wskazać, że w przypadku usług świadczonych przez polskich podwykonawców również znajdzie zastosowanie art. 28e ustawy VAT. Oznacza to, że usługi podwykonawców są opodatkowane w kraju położenia nieruchomości. W takim przypadku obowiązek podatkowy spoczywa na nabywcy usługi, którym w tym przypadku jest polski zleceniodawca. Polski zleceniodawca nie może przenieść tego obowiązku na głównego inwestora, ponieważ nie jest on nabywcą usługi. W rezultacie polski zleceniodawca, będzie zobowiązany do zarejestrowania się za granicą dla celów podatku VAT kraju miejsca położenia nieruchomości. Potwierdza to również interpretacji Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 29 marca 2018 roku, nr „Zlecona Wnioskodawcy usługa budowlana związana jest ściśle z budową lokali w centrum handlowym w Estonii, a zatem realizowana jest poza terytorium kraju. Tym samym miejscem świadczenia usługi, zgodnie z art. 28e ustawy o VAT, jest terytorium Estonii, na którym nieruchomość ta się znajduje. Wobec powyższego, skoro usługa związana jest z nieruchomością położoną na terytorium Estonii, zatem nie będzie w Polsce podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Ponadto jak już wskazano, świadczona przez Wnioskodawcę usługa budowlana będzie podlegała opodatkowaniu w Estonii. Zatem w tej sytuacji kwestie odnośnie tego jak powinien być rozliczony podatek od wykonanej przez Wnioskodawcę usługi i który z podatników powinien go rozliczyć, nie regulują przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, lecz obowiązujące w Estonii przepisy ustawy o podatku od wartości dodanej i powinny być określone zgodnie z przepisami tam obowiązującymi”. W przypadku, gdy polski podwykonawca świadczy usługi budowlane na rzecz polskiego podatnika, który jest zarejestrowany w innym kraju, ma on obowiązek wystawić fakturę VAT z tytułu wykonania takiej usługi. Faktura ta będzie zawierała jedynie kwotę netto usługi oraz nie będzie zawierała kwoty podatku. W miejscu stawki podatku, należy umieścić skrót NP („Nie Podlega”). Dodatkowo faktura musi zawierać adnotację „odwrotne obciążenie”. Przykład 3. Polska firma budowlana buduje osiedle mieszkaniowe w Szwecji. Zleciła wykonanie części prac podwykonawcy z Polski. W takim przypadku usługi podwykonawcy świadczone za granicą są opodatkowane w kraju położenia nieruchomości tj. w Szwecji. Nabywcą usługi jest polska firma co oznacza, że musi on zarejestrować się dla celów szwedzkiego podatku VAT. Polski podwykonawca wystawi dla polskiego zleceniodawcy zarejestrowanego w Szwecji, fakturę bez stawki oraz bez kwoty podatku z adnotacją „odwrotne obciążenie”. Polski zleceniodawca rozliczy podatek VAT od tej faktury, zgodnie z szwedzkimi przepisami podatkowymi. Należy podkreślić, że powyższa sytuacja będzie miała miejsce zarówno w przypadku, gdy podwykonawca będzie czynnym jak i zwolnionym podatnikiem VAT. W przypadku świadczenia usług poza granicami kraju, kwestia korzystania ze zwolnienia od VAT jest bez czy polski podwykonawca jest podatnikiem czynnym, czy zwolnionym z VAT, w przypadku świadczenia usługi opodatkowanej poza granicami kraju, jest on zobowiązany do wystawienia faktury ze stawką NP oraz z adnotacją „odwrotne obciążenie”. Podwykonawca zarejestrowany za granicą Wskazać należy, że istnieje również drugie rozwiązanie powyższej transakcji. Nie jest wykluczone, aby to podwykonawca, a nie zleceniodawca, zarejestrował się za granicą w państwie położenia nieruchomości. W takim przypadku podwykonawca wystawia fakturę zgodnie z przepisami podatkowymi kraju, w którym się zarejestrował oraz rozlicza podatek VAT na zasadach przewidzianych przez tamtejsze prawo podatkowe. Natomiast polski zleceniodawca nie ma już obowiązku rejestrowania się dla celów podatku VAT w kraju miejsca położenia nieruchomości. Otrzyma on wprawdzie zagraniczną fakturę z tytułu świadczenia usługi przez podwykonawcę, jednak nie będzie mógł odliczyć z niej podatku VAT zgodnie z polskimi przepisami. Podatek VAT z tej faktury można odzyskać jedynie poprzez procedurę zwrotu zagranicznego podatku VAT. W tym celu polski zleceniodawca składa formularz VAT-REF do zagranicznego urzędu skarbowego za pośrednictwem polskiego urzędu skarbowego. Przykład 4. Polska firma budowlana buduje osiedle mieszkaniowe we Francji. Zleciła wykonanie części prac podwykonawcy z Polski. W takim przypadku usługa świadczona przez podwykonawcę, jest opodatkowana w kraju położenia nieruchomości tj. we Francji. Podwykonawca z Polski zarejestrował się we Francji dla celów tamtejszego podatku VAT. Podwykonawca opodatkuje usługę zgodnie z francuską stawką podatku VAT oraz wystawi dla polskiego zleceniodawcy francuską fakturę. Polski zleceniodawca będzie mógł odzyskać VAT z tej faktury poprzez złożenie wniosku VAT-REF. Wniosek ten składa się do francuskiego organu podatkowego za pośrednictwem polskiego urzędu skarbowego.

Reprezentant we Francji. Usługi doradcze dla przewoźników delegujących kierowców zawodowych do Francji. Oferujemy: Audyt i doskonalenie procesów w obszarze delegowania kierowców; Przygotowanie dossier dla delegowanych pracowników (wzory aneksów do umów, regulaminy, zaświadczenia); Asystę i pełne wsparcie prawne podczas kontroli i

W zależności od koniunktury politycznej starano się wprowadzać gwałtowne zmiany w tej dziedzinie nie analizując niezwiązanych z gospodarką warunków ekonomicznych, w których sprawdzają się poszczególne rozwiązania. Może warto się zastanowić dlaczego rozwiązania skuteczne w USA równie dobrze sprawdzały się w komunistycznej Rosji, a nie sprawdzały się w krajach Europejskich. PAŃSTWOWA KONTROLA JAKOŚCI W BUDOWNICTWIE Na całym świecie o jakości w budownictwie decydują: – kwalifikacje osób fizycznych – kwalifikacje firm – systemu organizacji i kontroli wytwarzania – normy – dopuszczanie wyrobów do stosowania w budownictwie. Problemem pozostaje co kontrolować urzędowo, a co pozostawić dla kontroli przez system szkolnictwa, organizacje inżynierskie, stowarzyszenia przedsiębiorców. W USA, podobnie jak obecnie w Polsce, istnieje dowolność programów studiów, a studia nie gwarantują minimum wiedzy teoretycznej niezbędnej dla zapewnienia bezpieczeństwa budowli. Dlatego absolwenci uczelni, którzy starali się o uprawnienia budowlane w USA musieli zdawać egzamin z teorii. W Związku Radzieckim i w krajach RWPG, w tym w Polsce, inżynierowie nie zdawali takiego egzaminu, gdyż programy studiów kontrolowane przez państwo gwarantowały owo minimum wiedzy. Ponieważ zarówno w USA jak w ZSSR i krajach RWPG istniały potężne koncerny czy zjednoczenia stojące nad dużymi organizacjami inżynierskimi, w których pracowało się indywidualnie na ściśle wyspecjalizowanych stanowiskach, dla ujednolicenia wymagań kwalifikacji osób fizycznych wprowadzono egzamin z praktyki na uprawnienia budowlane. W Europie duże w stosunku do firm organizacje inżynierskie były w stanie wystarczająco dobrze odciążyć państwo od pilnowania wiedzy praktycznej osób fizycznych. Duże organizacje inżynierskie w USA dysponowały wystarczającymi środkami, aby opracować normy będące właściwie obszernymi instrukcjami przystosowanymi do wąskiej specjalizacji inżynierów pracujących w koncernach amerykańskich. W Rosji i Polsce mocno polityczne, subwencjonowane przez państwo i nastawione na organizowanie dodatkowej pracy inżynierom organizacje zawodowe nie były w stanie opracować takich norm. Obowiązek ten przejęło państwo. Również w krajach Europy zachodniej normy wydawało państwo. Normy wydawane przez państwa wschodniej i zachodniej Europy oraz Rosji są ogólne i krótkie. W USA, Rosji i Polsce duże koncerny było stać na specjalistyczne służby oraz zakup najnowszych rozwiązań jakościowych. Nie było więc potrzeby kontrolowania kwalifikacji firm przez państwo. Niemcy natomiast musiały podjąć się obowiązku kontrolowania kwalifikacji firm poprzez wyspecjalizowane instytucje. Dlatego po zamknięciu rynku wschodniego menedżerowie epoki Gierka nauczeni zarządzać dużymi kolosami mieli problemy z kwalifikacjami w znacznie okrojonych organizmach. W przededniu zmian w polskim prawie budowlanym warto zastanowić się nad istniejącymi systemami i przyczynami ich powodzenia w konkretnych warunkach. Należy pamiętać, że polskie rozwiązania prawne mają ułatwić Europejczykom pracę u nas lecz, aby liczyć się w Europie musimy dawać jej zlecenia pozyskane ze światowego globalnego rynku budowlanego. Ponieważ nie jesteśmy potęgą finansową pozostaje nam inteligencja i spryt. Przykładem może być tu sposób wprowadzenia podatku VAT, który ochronił polskie firmy informatyczne przed napływem dawno zamortyzowanych zagranicznych programów księgowych. Mądrze wprowadzone prawo budowlane może zwiększyć szansę polskich inżynierów budownictwa na światowym rynku pracy. Jak dotąd posiadamy dwa modele: obowiązkowy europejski i amerykański. W Europie produkującej w niewielkich ilościach na mały rynek wewnętrzny, od lat istnieje system praktyk i szeroka specjalizacja, zatem kontrola kwalifikacji personelu przez państwo jest niecelowa; konieczna natomiast okazała się kontrola urzędowa kwalifikacji firm. Tutaj kontrola kwalifikacji przez organizacje zawodowe jest wystarczająca i wynika z systemu szkolnictwa. Normy techniczne opracowywane przez urzędników państwowych są krótkie, gdyż szersze są kwalifikacje pracowników i produkcja jest bardziej różnorodna. W Stanach Zjednoczonych produkujących na ogromny rynek amerykański i rynek światowy, gdzie zawód zmienia się kilka razy w ciągu życia, jakość uzyskuje się przez ścisłą specjalizację i pracę według instrukcji. Niepotrzebna jest ingerencja państwa w kwalifikacje firm, gdyż te mają zakorzeniony system organizacji produkcji i stać je na własne służby technologiczne formowane z wysokiej klasy fachowców oraz na zakup nowych rozwiązań, konieczna jest natomiast kontrola urzędowa kwalifikacji personelu. Normy techniczne wydawane przez stowarzyszenia inżynierskie są wielotomowe i bardzo szczegółowo przystosowane do ujednoliconej produkcji wielkoseryjnej. Jak wynika z tych rozważań systemy jakości w budownictwie zależą od wielkości rynku, a nie od polityki. EUROPEJSKIE UPRAWNIENIA W BUDOWNICTWIE Kraje Unii Europejskiej zdominowane zostały przez gospodarkę niemiecką, która forsuje odpowiedzialność i uprawnienia firm budowlanych spychając uprawnienia osób fizycznych do systemu certyfikacji kwalifikacji personelu zatrudnianego na stanowiskach inżynierskich uprawnionych przedsiębiorstw. Anglicy wprowadzili do tego systemu trzeci element – zaczerpnięte z USA i rozwinięte do perfekcji systemy zapewnienia jakości ISO 9000. Organizacja i system zapewnienia jakości firmy decyduje o ilości i kwalifikacjach zatrudnionych osób. Europejski system certyfikacji personelu technicznego (organizacje zawodowe) podobnie jak w rzemiośle jest trzystopniowy: praktykant pracujący na podstawie instrukcji pod nadzorem, samodzielny specjalista i osoba o najwyższych kwalifikacjach uprawniona do opracowywania instrukcji. Ten system oparty na odbywaniu praktyk lepiej sprawdza się w przypadku produkcji małoseryjnej. Kraje Unii Europejskiej zgodnie się integrują, lecz na prywatny użytek największe możliwości widzą w powiązanym z USA rynkiem światowym, a w dalszej kolejności znacznie mniejszym – choć dość dobrze rozwiniętym – rynkiem krajów Unii Europejskiej. Nie bez wpływu pozostaje tutaj rynek najlepiej rozwiniętego gospodarczo sąsiada. Praktycznie objawia się to w nacisku na znajomość norm technicznych obowiązujących w poszczególnych krajach. Każdy kraj chciałby aby jego rozwiązania prawne i normy stały się europejskimi, a gdy nie jest to możliwe, stara się nadać starym, dotychczas obowiązującym rozwiązaniom nową europejską treść. Wiąże się to z kosztami szkolenia i wdrożenia norm europejskich. Z uwagi na fakt, że przyzwyczajenie jest drugą naturą człowieka, łatwiej jest nadać zmodyfikowaną treść już stosowanym normom niż wprowadzić całkiem nowe rozwiązania. Jest to logiczne, gdyż unormowania powstają w oparciu o naukę i technikę, która na całym świecie nie zależy od narodowości i ustroju politycznego. Obok rozwiązań europejskich funkcjonują normy krajowe, których przykładem jest nowa niemiecka norma budowlana DIN18800 część 7. Zgodnie z zasadami integracji europejskiej norma w tej wersji nie powinna funkcjonować, a jej istnienie jest przykładem siłowym między gospodarką niemiecką i angielską: Niemcy produkujący w mniejszych seriach przyzwyczajeni są do mniej szczegółowych norm budowlanych, a Anglicy prowadzący produkcję wielkoseryjną dla dużego rynku wywodzącego się z dawnych kolonii preferują normy bardziej szczegółowe. Ponieważ systemy stosowane w innych krajach nie sprawdzały się w gospodarce niemieckiej, niemiecki urząd nadzoru budowlanego dla wyrobów hutniczych stosowanych w budownictwie wprowadził znak “Ü“. Nie jest w interesie Polski brać udział w takich rozgrywkach. Lepiej w spornych kwestiach zaproponować własne rozwiązania, które pogodzą zwaśnionych Europejczyków. W wielu krajach produkujących na ogromny rynek rosyjski, w tym w Polsce, uprawnienia budowlane były wzorowane na amerykańskim systemie odpowiedzialności osób fizycznych sprawujących funkcje pracowników nadzoru. UPRAWNIENIA TOWARZYSTW KLASYFIKACYJNYCH Większość inwestycji buduje się z kredytów krajowych. Kredyty te muszą być ubezpieczone. Ubezpieczony też musi być cały obiekt przemysłowy czy obiekt użyteczności publicznej. Aby było to możliwe, budowa musi być nadzorowana przez towarzystwo klasyfikacyjne. Towarzystwa te wymagają, aby wykonawca posiadał uprawnienia, czyli uznanie zakładu wytwórcy przez to towarzystwo. Towarzystwa klasyfikacyjne działają we wszystkich krajach niezależnie. AMERYKAŃSKIE UPRAWNIENIA BUDOWLANE W USA nadzór wykonawstwa robót mogą pełnić wyłącznie osoby z uprawnieniami (profesjonalny inżynier). Z urzędu nadzór jest dodatkowo prowadzony przez pracowników Rządu Stanowego posiadających uprawnienia inżynierów w stanie, na którego terenie prowadzone są prace. Uprawnienia może otrzymać każdy inżynier, obywatel USA lub innego państwa mający pozwolenie na stały pobyt w USA, o ile zda wymagane egzaminy. Aby być dopuszczonym do egzaminu należy najpierw zdać egzamin ze wszystkich przedmiotów technicznych (teoria) i otrzymać tytuł (inżynier w teorii), a następnie przepracować 5 lat w swoim zawodzie. Egzamin jest taki sam we wszystkich 50 stanach i jest wzajemnie honorowany przez ich Rządy. Jest to egzamin federalny, natomiast egzamin ma inny program w każdym Rządzie na szczeblu stanu. Wiedzę praktyczną należy zdawać oddzielnie w każdym stanie. Uprawnienia wydawane przez poszczególne stany nie są ważne w innym stanie. Podobnych uprawnień budowlanych wymaga się także do robót projektowych. PROPOZYCJE ZMIAN DO POLSKIEGO PRAWA BUDOWLANEGO W POLSCE W związku z powyższym proponuje się wprowadzenie dodatkowo uprawnień budowlanych dla osób prawnych – firm – i pozostawienie uprawnień dla osób fizycznych. Warunkiem uzyskania uprawnień przez osoby prawne jest wykazanie się przed komisją kwalifikacyjną zakładów pracy posiadaniem kwalifikowanego nadzoru, odpowiednich procedur gwarantujących znajomość i stosowanie przepisów prawnych, odpowiedniej ilości wykwalifikowanych pracowników, wdrożonej technologii, zaplecza technicznego oraz odpowiednimi referencjami z wcześniej wykonanych prac. Należy zmienić znaczenie uprawnień budowlanych dla osób fizycznych na europejskie certyfikaty kompetencji personelu i dodanie do ich europejskich nazw symboli zrozumiałych dla kapitału USA np. (profesjonalny inżynier), (inżynier w teorii). Różny poziom powstających jak grzyby po deszczu uczelni, różnorodność specjalizacji i zmieniające się z roku na rok programy studiów ukierunkowane na ambicje studentów i naukowców nie gwarantują gruntownej wiedzy. Aby zabezpieczyć się przed awariami budowli wynikającymi z niewiedzy należy dla uprawnień wprowadzić urzędowy egzamin z podstawowych przedmiotów technicznych Ponieważ w zakładach prefabrykacji elementów betonowych receptury kontrolują maszyny, lepiej sprawdzają się tam inżynierowie mechanicy niż budowlani, toteż dla spójności prawa należy pozwolić na uzyskiwanie uprawnień o podstawowych wiadomościach technicznych w zakresie prefabrykacji również inżynierom mechanikom. Aby prawo było spójne z rozwiązaniami niemieckimi (rozwiązaniami ”wielkiego sąsiada”) należy wprowadzić uprawnienia w zakresie nadzoru, kontroli i odbioru prac spawalniczych. Zbiór wiadomości w tym zakresie podaje tabelka. Wynika z niej, że w Polsce dla konstrukcji budowlanych klasy 3, spoiny należy wykonać w klasie wadliwości 4, nadzór powinien mieć podstawową wiedzę techniczną, a firma powinna mieć II grupę zakładów małych. W Niemczech do wytwarzania belek podsuwnicowych klasy E wg norm europejskich należy zastosować materiał w grupie jakościowej 1, spoiny wykonać w klasie wadliwości B, pracę powinien nadzorować Europejski Inżynier Spawalnik, firma powinna posiadać duże świadectwo SLV rozszerzone na konstrukcje obciążone dynamicznie. Według norm europejskich stosowanych w większości krajów skandynawskich do wytworzenia konstrukcji obciążonych statycznie do rozpiętości 30m należy zastosować stal w grupie jakościowej II, spoiny wykonać na poziomie wadliwości C, pracę powinien nadzorować inżynier o specjalistycznych wiadomościach technicznych, a firma powinna posiadać uprawnienia wg normy EN729-3. Proponuje się wprowadzić uprawnienia budowlane dla osób fizycznych na trzech poziomach: podstawowe wiadomości techniczne (inżynier w teorii) – może pracować pod nadzorem; specjalistyczne wiadomości techniczne (profesjonalny technik) – może pracować samodzielnie na podstawie opracowanych procedur; pełne wiadomości techniczne (profesjonalny inżynier) – może opracowywać procedury i kierować personelem inżynierskim o niższych kwalifikacjach. Uzyskanie uprawnień budowlanych dla pełnych wiadomości technicznych do projektowania bez ograniczeń i sprawdzania projektów wymaga: posiadania wyższego wykształcenia odpowiedniego dla danej specjalności i uprawnień odbycia dwuletniej praktyki przy sporządzaniu projektów; odbycia rocznej praktyki na budowie. Uzyskanie uprawnień budowlanych dla specjalistycznych wiadomości technicznych do projektowania w ograniczonym zakresie wymaga: posiadania średniego wykształcenia odpowiedniego dla danej specjalności lub pokrewnego wykształcenia wyższego; odbycia pięcioletniej praktyki przy sporządzaniu projektów, odbycia rocznej praktyki na budowie. Uzyskanie uprawnień budowlanych dla podstawowych wiadomości technicznych do aktualizacji dokumentacji technicznej wymaga: posiadania wyższego wykształcenia odpowiedniego dla danej specjalności; odbycia rocznej praktyki przy sporządzaniu projektów. Uzyskanie uprawnień budowlanych dla pełnych wiadomości technicznych do kierowania robotami budowlanymi bez ograniczeń wymaga: posiadania wyższego wykształcenia odpowiedniego dla danej specjalności i uprawnień odbycia dwuletniej praktyki na budowie. Uzyskanie uprawnień budowlanych dla specjalistycznych wiadomości technicznych do kierowania robotami budowlanymi w ograniczonym zakresie wymaga: posiadania średniego wykształcenia odpowiedniego dla danej specjalności lub pokrewnego wyższego wykształcenia; odbycia pięcioletniej praktyki na budowie. Uzyskanie uprawnień budowlanych dla podstawowych wiadomości technicznych do kierowania robotami budowlanymi w zakresie prefabrykacji wymaga: posiadania wyższego wykształcenia odpowiedniego dla danej specjalności lub specjalności mechanicznej łącznie ze zdaniem egzaminu ze wszystkich przedmiotów technicznych dla specjalizacji, której dotyczą uprawnienia; odbycia rocznej praktyki na budowie lub przy sporządzaniu projektów. System ten dostosowuje się do stanu szkolnictwa, do małego różnorodnego rynku europejskiego i do dużego wielkoseryjnego rynku Rosji i USA. Uprawnienia budowlane dla osób fizycznych promują duże koncerny budowlane, uprawnienia budowlane dla przedsiębiorstw promują mniejsze firmy. Duże i szczegółowe normy budowlane promują sprzedaż na duży rynek globalny, małe i mniej szczegółowe normy promują inżynierów o szerokich kwalifikacjach oraz produkcję na mniejszy, różnorodny rynek krajowy. Przez przerzucanie środków stymulujących jeden albo drugi system można kreować politykę budownictwa w zależności od aktualnych potrzeb gospodarki narodowej. Tagi Prawo budowlane . 328 423 200 488 297 476 401 177

polskie firmy budowlane we francji